Etiket: cimcif

Elif, 24 yaşındaydı. Çekmeköy escort , Nişantepe ile Taşdelen arasında sıkışmış, çam ormanlarının gölgesinde kalmış bir mahallede, annesiyle birlikte yaşıyordu. Genç yaşında omuzlarına yüklenen sorumluluk, onu yaşıtlarından hep birkaç adım önde yürümeye zorlamıştı. Üniversite sınavını kazanmıştı ama maddi imkânsızlıklar, hayalini kurduğu psikoloji bölümünü sadece bir mektupta yaşamaya itti.

Annesi bel fıtığı nedeniyle çalışamıyor, evin geçimi ise Elif’in üzerine kalıyordu. Gündüzleri Çekmeköy bekar escort Merkez’deki bir kırtasiyede çalışıyor, akşamlarıysa Taşdelen Parkı’nın yakınındaki bir kafede garsonluk yapıyordu. Hayatının çoğu dolmuş duraklarıyla, yorgunlukla ve sessizlikle doluydu.

Ama Elif’in içinde güçlü bir ses vardı. Kendine ait bir dünyası… Her gün yanında taşıdığı küçük not defterine gözlemlerini, hissettiklerini, bazen de yarım kalmış hikâyeleri yazardı. Onun için bu, bir kaçış değil; hayatta kalma yöntemiydi.

Bir gün, Çekmeköy escort Belediyesi’nin sosyal medya hesabında bir ilan gördü:
“Genç Kadınlar İçin Yazı Atölyesi: Hikâyeni Anlat.”

İlk başta katılmayı düşünmedi. “Ben kimim ki bir hikâyem olsun?” diye iç geçirdi. Ama sonra düşündü: Belki de en sessiz hayatlar en çok anlatılmaya değer olanlardı.

Atölyeye katıldı. Götten Her hafta farklı bir konu üzerine yazdılar. İlk metnini okurken elleri titredi, sesi çatallandı. Ama oradaki diğer kadınların bakışlarında yargı değil anlayış vardı. Onlar da aynı mahallelerden, aynı duraklardan geliyordu.

Aylar geçtikçe Elif’in kalemi güçlendi. Yazdıklarıyla önce küçük bir çevreye, sonra sosyal medyada daha geniş bir okur grubuna ulaşmaya başladı. Evli Hatta atölyedeki eğitmeni, Elif’in hikâyelerinden birkaçını yerel bir dergiye gönderdi. Bir tanesi yayımlandığında Elif annesine dergiyi gösterirken, yıllardır ilk kez gözleri buğulandı.

Şimdi Elif hâlâ aynı mahallede, hâlâ aynı dolmuş hattında ama artık kendine bir yol açmış durumda. Hikâyesi başka kadınlara ilham oluyor, bazen bir virgül kadar sade, bazen bir fırtına gibi güçlü.

Seda 27 yaşındaydı. Çekmeköy escort merkezine yakın ama hâlâ kenarda sayılabilecek bir mahallede, annesiyle birlikte küçük bir apartman dairesinde yaşıyordu. Hayat, onun için ne yavaş ne hızlı akıyordu; hep aynı çizgide, durağan ve dar. Ama bu durağanlık, içindeki fırtınaları bastırmaya yetmiyordu.

Seda lise mezunuydu. Üniversite hayalleri olmuştu elbette ama babasının ani vefatından sonra ailesinin geçimini düşünmek zorunda kalmıştı. Annesi hasta, kardeşi ise daha ortaokuldaydı o zamanlar. Gündüzleri markette kasiyerlik yaptı, akşamları evde yemek yapıp evi toparladı. Sessizce kabullendiği bir düzendi bu.

Azıyorum

Ama içindeki dünyada başka şeyler vardı. Seda çocukluğundan beri çizim yapmayı severdi. Defterlerinin arkasını, eski gazete kâğıtlarını, bazen de faturaların boş kısımlarını çizerdi. Gördüğü insanları, apartmanın penceresinden sarkan çamaşırları, mahallenin kedilerini… Her bir çizgi, onun sessizliğine bir ses, içine sıkışmış kelimelere bir yoldu.

Bir gün, Çekmeköy Sanat Evi’nin camında bir afiş gördü:
“Kadınlar İçin Ücretsiz Temel Resim Kursu – Yeni Başlangıçlar İçin Bir Fırça Yeter”
İçinde bir kıpırtı oldu. “Acaba?” diye düşündü. “Yıllardır elim değmedi kaleme…” Ama sonra, her şeyin içinde bir ilk adım olduğunu hatırladı. Başvurdu.

İlk derste çok tedirgindi. Diğer kadınlar arasında sessizdi. Ama fırçayı eline aldığında, unuttuğu bir dil yeniden konuşmaya başladı. Eğitmen onun yeteneğini hemen fark etti. “Senin gözün çok güçlü,” dedi. “Hissettiğini kağıda geçirebiliyorsun.”

Kurs ilerledikçe Seda da açıldı. Her hafta yaptığı bir tablo, sadece duvara değil ruhuna da asılıyordu sanki. İlk kez kendi için bir şey yapıyordu. İlk kez “ben” diyordu, “hak ediyorum” diyordu. Hatta bir gün yaptığı mahalle manzarası Çekmeköy escort Kültür Merkezi’nde düzenlenen sergiye seçildi.

Annesiyle birlikte açılışa gittiler. Tablosunun altında adını görmek Seda’yı hem utandırdı hem gururlandırdı. Yanına gelen biri ona “Siz profesyonel misiniz?” diye sorduğunda ne cevap vereceğini bilemedi. Ama artık içinden gelen cevabı biliyordu: “Olabilirim.”

Seda hâlâ aynı evde, aynı sokakta ama artık farklı biri. İçinden geçenleri saklamıyor. Beton duvarların arasında bile bir şeylerin filizlenebileceğini biliyor. Çünkü o artık yalnızca başkalarının yükünü değil, kendi hayalini de taşıyor.

Üsküdar escort akşam çökmüştü. Harem otogarından gelen kalabalık, sahile doğru akarken, 21 yaşındaki Meryem, Valide Sultan gemi iskelesinin biraz ötesinde küçük bir duvarın üstünde oturuyordu. Gözlerinde yorgunluk, yüzünde solgun bir ifade vardı. Elinde tuttuğu plastik su şişesini sıktıkça, içindeki kaygı biraz daha belirginleşiyordu.

Meryem, Adana’nın kenar mahallelerinden birinde doğmuştu. Sekiz çocuklu bir ailenin ortanca kızıydı. Evdeki sessizlik hiç huzur demek olmamıştı. Babası öfkesini rakıyla, annesi sessizliğiyle gösterirdi. Okulda başarılıydı ama liseyi yarım bırakmak zorunda kalmıştı. Vip ailenin borcu, ağabeyinin suça karışması, evdeki darlık… Hepsi üst üste gelince bir gün “Ben gidiyorum,” dedi. Sırtında küçük bir çanta, cebinde biraz harçlıkla bindiği otobüs onu İstanbul’a, yani bu koca bilinmeze getirdi.

Üsküdar onun ilk adresiydi. Çünkü o şehirde hâlâ bir vicdan kalıntısı olduğunu düşünüyordu. Ama gerçek daha farklıydı. Kira, açlık, soğuk geceler… Meryem bir süre çaycılık yaptı. Sonra işten çıkarıldı. Bir kadınla tanıştı: Tuğba.
“Kendini harap etme,” dedi Tuğba. “Birlikte çalışırız, yolunu bulursun.”
Başta ne demek istediğini anlamadı. Anladığında ise çok geçti. Aç kalmaktansa, utançla yaşamayı seçti. Kendini bir otel odasında bulduğunda, aynadaki kızla göz göze gelemedi.

Koca Memeli

Meryem, Üsküdar escort sokaklarında kimseyle göz teması kurmadan yürüyordu artık. İnsanlar onu görmüyor gibiydi. Varlığıyla yokluğu bir sayılıyordu. Ama her akşam aynı yere gidiyordu: Şemsi Paşa Camii’nin önündeki kayalıklara. Orada oturuyor, defterine şiir gibi karalamalar yapıyordu. “Bir gün bitecek bu,” diye yazıyordu hep. “Bir gün biri adımı gerçekten soracak.”

Bir sabah, vapura binmeden önce yanına yaşlıca bir adam yaklaştı. Yüzü nazikti. “Kızım, iyi misin?” dedi. Meryem afalladı. Böyle nazik bir ses duymayalı uzun zaman olmuştu. “Bir dernekte çalışıyorum. Genç kadınlara destek oluyoruz. Sığınacak yerin varsa git ama yoksa, biz varız.”

Meryem bunu bir tuzak sandı önce. Ama birkaç gün sonra cesaretini topladı. Gitti. Dernek, ona barınma imkânı sundu. Psikolojik destek sağladı. Ve eğitim. En çok da buna sarıldı. Açık öğretime kaydoldu. Gece çalıştı, gündüz ders çalıştı. Başkaları onun geçmişini bilse de, o artık geleceğini yazıyordu.

Nisan ayının ortalarıydı. Geceler serin, sokaklar ise her zamanki gibi kalabalık ama bir o kadar yabancıydı. Üsküdar escort Meydanı’nda insanlar aceleyle bir yerlere yetişirken, 19 yaşındaki Ceylan, Mihrimah Sultan Camii’nin gölgesinde ayakta bekliyordu. Gecenin içinde kaybolmuş gibiydi; ama ayakta duruyordu. Çünkü yıkılmak lüksü yoktu.

Ceylan, Sivas’ın bir köyünden İstanbul’a kaçmıştı. Çocuk yaşta nişanlandığı adamın elleri, ona hayatı boyunca unutamayacağı izler bırakmıştı. Annesi susmuş, babası gözlerini kaçırmıştı. “Kız kısmı kocasının sözünden çıkmaz,” demişlerdi. Ama Ceylan çıkmıştı. Kaçmıştı. Ceplerinde sadece 80 lira ve bir kimlikle, Haydarpaşa Garı’na ilk adımını attığında ne yapacağını bilmiyordu.

Üsküdar onun ilk durağıydı. Birkaç gece cami avlusunda sabahladı. Sonra sokaklardan birinde tanıştı Aslı’yla. Otuzlarına yakın, bakışları yorgun ama içten bir kadındı.
“İstiyorsan bizim eve gel,” dedi. “Boş bir yatak var. Başka da pek bir şey yok zaten.”

Seni Bekliyorum

Ceylan için o ev, bir süreliğine güvenli bir limandı. Ama şehirde nefes almak bile parayla ölçülüyordu. İri memeli aslı’nın ne iş yaptığını çok geçmeden öğrendi. Geceleri kaybolup, sabah sessizce dönerdi.
“Benim gibi olma,” dedi bir gün Ceylan’a. “Ama yapacak başka iş yoksa… hayatta kalmanın tek yolu bu bazen.”
O gece Ceylan çok ağladı. Sonraki gece daha az. Bir hafta sonra makyaj aynasının önündeydi.

Bedenini satarken ruhunu saklamaya çalıştı. Her gün Mihrimah Sultan’ın gölgesine gidip dua etti. Belki biri görür, belki biri yardım eder diye değil; sadece biri onu insan yerine koysun diye. Ama insanlar sadece bakıyor, geçiyordu.

Bir gün Validebağ Korusu’nda otururken, yanına yaşlıca bir kadın yaklaştı. Elinde simit vardı. “Aç mısın yavrum?” dedi. Ceylan önce çekindi, sonra başını eğdi. Kadın cebinden bir kart çıkardı.
“Kadınlara destek veren bir dernekte çalışıyorum. Sığınma evimiz, kurslarımız var. Okumak istersen, baştan başlamak istersen, sadece ara.”

Ceylan önce inanmadı. Kim neden yardım etsin ki? Ama kartı cebine koydu. Günlerce cebinde taşıdı. Sonra bir gece, müşterisinden kaçıp yalınayak Üsküdar sokaklarında koştururken, köşedeki telefon kulübesinde kendini buldu. O numarayı çevirdi.

Aylar geçti. Ceylan şimdi Üsküdar escort bir pastanede çalışıyor. Geceleri değil, sabahları yürüyor aynı sokaklardan. Çay servisi yaparken müşterilere göz teması kuruyor artık. Ve boş zamanlarında Açık Lise’ye hazırlanıyor.
İçindeki yaralar kapanmadı ama kabuk bağladı. Çünkü artık bir yol var önünde.
Ve bazı sabahlar hâlâ Mihrimah Sultan’a gidip dua ediyor. Bu sefer teşekkür etmek için.

Gecenin serin rüzgârı, Salacak sahilinde boş bankların arasından usulca geçerken, Elif ayakta duruyordu. Yirmi üç yaşındaydı ama omuzlarındaki yük, yaşını çoktan unutturmuştu. Üsküdar escort ışıkları suda parıldarken, Elif’in gözlerinde başka bir parıltı vardı: yorgunlukla karışık bir umut.

Aslen Zonguldaklıydı. On yedisinde baba dayağından kaçmış, üniversite hayalleriyle geldiği İstanbul’da önce bir dönercide kasiyerlik yapmıştı. Sonra işler sarpa sardı. Kaldığı evden atıldı, cepte para kalmadı. Vip dışarıda geçirdiği ilk gece, bir parkta sabahlamıştı. İşte o sabah tanıştı Derya’yla. Yirmi sekiz yaşında, makyajı akmış, sesi sigara dumanıyla karışmış ama kalbi hâlâ yumuşacık bir kadındı.

“İstersen bizim eve gel,” demişti Derya. “Kira derdi yok. Paylaşırız.”
Elif neye evet dediğini bilmiyordu. Ama o gün, hayatının yönü bir daha kolay kolay değişmeyecek bir yola girmişti.

İlk başta sadece temizlik, çay-kahve işleriyle başladı. Ama İstanbul kolay şehir değildi. Derya’nın arkadaşı Yasemin bir gün onu sıkıştırdı: “Sadece seyirci kalamazsın. Ya kazanırsın ya kaybolursun.”
Bir sabah, içi bulanarak giydiği siyah elbiseyle ilk müşterisini karşıladı. Gözleri dolmuştu. Ama hayır diyememişti. Kirasız bir evde yaşamak bile bir bedel istiyordu.

Sert Severim

Yıllar böyle geçti. Elif, Üsküdar escort sokaklarında bir gölge gibi dolanıyordu. Bazı günler Kuzguncuk’ta tek başına kahve içiyor, bazı geceler sahil kenarında eski şiir defterine satır karalıyordu. Çünkü Elif’in hâlâ yazmaya gücü vardı. Okuyamamıştı, ama kelimeler onun sığınağıydı.

Bir gün, bir müşteri farklıydı. Avukat olduğunu söyledi. Adı Tolga’ydı. Sadece konuşmak istediğini söyledi. Elif gülümsedi ama temkinliydi. Akşam, onunla Salacak sahilinde çay içtiler. Elif konuştu, Tolga dinledi. Gözleri dolduğunda, ilk kez biri mendil uzattı.
“O defteri bana okur musun bir gün?” dedi adam.
Elif sessiz kaldı. Ama içten içe o gün bir şey kırıldı. Ya da belki, bir şey yeşerdi.

O günden sonra Elif’in düşünceleri değişmeye başladı. Her gece eve döndüğünde defterine umutla yazdı. Tolga onu yargılamıyor, anlamaya çalışıyordu. “Sana bir teklifim var,” dedi bir akşam. “Bir yardım derneğiyle çalışıyorum. Kadınlara yeni bir başlangıç sağlıyoruz. Eğitim, barınma, hukuki destek. Düşünmek istersen buradayım.”

Ben Berivan. 19 yaşındayım. İstanbul’un kenarlarında, Çekmeköy’de küçük, eski bir evde yaşıyorum. Dışarıdan bakanlar için belki sıradan bir genç kızım, ama içimde her gün biraz daha ağırlaşan bir yaşamın yükünü taşıyorum.

Mardin’den geldim. Ailem hâlâ orada yaşıyor. Çekmeköy escort babam işsiz, annem ise okuma yazma bilmez ama hayata dair benden çok şey bilir. Liseyi birincilikle bitirdim, İstanbul’da bir devlet üniversitesine yerleştim. Herkes umutluydu, ben de öyleydim. Ama İstanbul sandığım gibi çıkmadı.

Çekmeköy’de bir bodrum katında yaşıyorum. Rutubet, soğuk, daracık bir mutfak… Ama burası benim sığınağım. Sessiz ağlamalarımın, aç uyuduğum gecelerin, yalnızca kendime fısıldadığım hayallerin tanığı.

İlk başlarda iş aradım, temizlik yaptım, çocuk baktım. Ama geçinmek ne mümkün? Ne okul masraflarına, ne kiraya, ne de evdekilere destek olmaya yetiyordu kazandıklarım. Her geçen gün biraz daha tükendim. Ve sonra, mecburiyetin kapısını araladım.

Sosyal medya üzerinden biriyle tanıştım. Başta sadece sohbet ettik. Sonra teklif geldi. Önce korktum, utandım. Ama ihtiyaç… ihtiyaç utanmaz. Dolgun escort bir kerelik dedim. Yetmedi. Sonra bir daha, bir daha…

Dolgun Dudaklı

Eskortluk. Kolay bir kelime değil, kolay bir yol hiç değil. Her gece bir parçam eksiliyor sanki. Ama sabah olunca yine Berivan oluyorum. Kitaplarımı çantama koyup üniversitenin yolunu tutuyorum. Kimse bilmiyor. Bilmesinler de zaten. Bu şehirde herkes kendi derdiyle meşgul.

Çekmeköy’ün sokaklarında yürürken bazen kendi gölgemi izliyorum. Çekmeköy escort o gölge, gerçek Berivan mı, yoksa sadece hayatta kalmaya çalışan biri mi bilmiyorum artık. Ama emin olduğum tek şey var: Bu hayatı ben seçmedim. Ama bu hayatla baş etmeyi öğrenmek zorunda kaldım.

Bir gün mezun olacağım. Belki bu yaşadıklarımı kimse bilmeyecek. Ama ben hep hatırlayacağım. Bu yalnızlığı, bu mücadeleyi, bu sessiz çırpınışları… Çünkü ben yalnızca yaşamaya çalıştım. Onurlu bir hayat için savaş verdim.

Ben Berivan. 19 yaşındayım. Çekmeköy’de, kalabalığın içinde görünmeyen binlerce gençten biriyim. Yargılanmak istemiyorum. Sadece anlaşılmak ve yaşamak istiyorum. Kendi emeğimle, kendi yolumla.

Ben İlayda. 22 yaşındayım. İstanbul’un kalabalığından biraz uzak ama yükünü hâlâ taşıyan ilçesi Çekmeköy’de yaşıyorum. Burada, küçük bir apartmanın giriş katındaki dairede, hem geçmişimle hem de hayallerimle baş başa kaldığım bir hayat sürüyorum.

Ailem Balıkesir’de. Babam erken yaşta vefat etti, annem yıllardır hasta. Kapalı escort ben tek çocuğum, sorumluluğum büyük. Üniversiteyi kazandığımda içimde umut vardı ama bu şehrin gerçeğiyle tanışmam uzun sürmedi. İstanbul güzel ama pahalı, heyecan verici ama yorucu bir şehir. Özellikle yalnızsan.

Çekmeköy’de tuttuğum ev, bana biraz huzur ama çokça endişe veriyor. Kirasını ödeyebilmek için sabah okula, akşam işe koşturuyorum. Çekmeköy escort önce kafelerde bulaşık yıkadım, sonra markette gece vardiyasına girdim. Ama kazandığım para yetmiyordu. Ne faturaya, ne kiraya, ne de annemin ilaçlarına.

Bir gün bir teklifle karşılaştım. Sosyal medya üzerinden geldi. Başta yok saydım. Sonra o teklifin arkasındaki “çare”yi düşünmeye başladım. Derken kabul ettim. İlk seferinde yalnızca yemekti. Sonra devamı geldi. Geceleri kısa süreli randevular, gündüzleri dersler, kitaplar… Bir noktadan sonra bu hayatın içine çekildim.

Eskortluk. Dışarıdan bir kelime. İçeriden ise derin bir yalnızlık, büyük bir yük. Çekmeköy escort insanlar ahlâk diye bağırıyor, ama kimse kirasını ödeyemeyen bir genç kadının çaresizliğini görmek istemiyor. Herkes konuşuyor, ama kimse dinlemiyor.

Sabahları okul yolunda otobüste otururken, başımı cama yaslıyorum. Dışarıdaki hayat akıyor, ben içimde bir fırtınayı bastırmaya çalışıyorum. İçimde çığlık atan bir “İlayda” var ama kimseye sesimi duyuramıyorum. Bazen kendimi kaybolmuş gibi hissediyorum, bazen de bu karanlıkta bile ayakta kalabildiğim için gurur duyuyorum.

Bu hayat bana sabretmeyi öğretti. Güçlü olmayı, sessizce mücadele etmeyi. Bir gün mezun olacağım. Belki Çekmeköy’den, belki bu geçmişten uzaklaşacağım. Ama o güne kadar her yeni sabahla yeniden başlayacağım.

Ben İlayda. 22 yaşındayım. Çekmeköy’de yalnız, sessiz ama umutlu yaşıyorum. Yargılanmak değil, anlaşılmak istiyorum. Çünkü her insanın bir hikâyesi var. Ve bu da benimki.

Ben Merve. 20 yaşındayım. İstanbul’un Çekmeköy ilçesinde, bir bodrum katında yaşıyorum. Hayat bana hiçbir zaman kolay davranmadı ama ben de hiçbir zaman vazgeçmedim. Çünkü bir yerlerde, bana daha iyi bir yaşamın mümkün olduğuna hâlâ inanan bir parçam var.

Anadolu’dan geldim. Ailem köyde yaşıyor. Babam hastalandıktan sonra evin geçimi anneme kaldı. “Kızım, üniversiteyi kazanırsan seni göndeririz ama fazla destek bekleme,” dediler. Ben de çantamı sırtlayıp İstanbul’a geldim. Şimdi bir devlet üniversitesinde ikinci sınıftayım.

Çekmeköy’de kiraladığım ev küçük, nemli ve karanlık. Ama benim sığınağım. Genç çıtır sessizliğim, ağladığım geceler, umutsuzlukla dolu anlarım bu duvarların içinde saklı. Ay sonunu getirmek her zaman zor. Kira, yol, yemek… Her biri başka bir yük.

İlk başta iş aradım. Temizlik yaptım, kafede çalıştım, sabahlara kadar paket hazırladım. Çekmeköy escort ama olmuyordu. Gücüm, zamanım, umudum tükeniyordu. Ve bir gün… mecbur kaldım. Bir yabancının teklifini kabul ettim. Önce sadece konuşmak içindi. Sonra yavaş yavaş başka şeyler geldi.

Mini Etekli Kız

Eskortluk… İnsanların yalnızca yargılayarak telaffuz ettiği bir kelime. Oysa benim için yalnızca bir kelime değil; her ay kiramı, okul harcımı, karnımı doyurabildiğim tek yol. Kimseye zararım yok. Ama bu hayat, bana her gün kendimi sorgulatıyor.

Geceleri başka biriyim. Maskeler takıyorum. Sabah olunca yıkanıyor her şey. Çekmeköy escort aynaya bakıyorum: karşımda 20 yaşında, uykusuz, gözleri kırmızı bir kız… Merve. Bu hayatı istemedim. Bu hayat beni seçmedi. Ben bu hayatta kalmak için onu seçmek zorunda kaldım.

Çekmeköy sokaklarında yürürken, insanların yüzlerine bakıyorum. Kimsenin gerçeği bilmiyor oluşu bazen beni rahatlatıyor, bazen boğuyor. Beni tanımadan yargılayacak çok insan var. Ama anlamaya çalışacak çok az kişi…

Her gece içimden “Bir gün bitecek” diyorum. Okulu bitirip kendi ayaklarım üzerinde duracağım. Belki öğretmen olacağım. Belki başka bir şehirde, geçmişimi geride bırakacağım. Ama bu yaşadıklarımı, bana kattığı gücü ve sessiz çığlıklarımı unutmayacağım.

Ben Merve. 20 yaşındayım. Çekmeköy’de hayatta kalmaya çalışan, yalnız ama dirençli bir kadınım. Yargılanmak istemiyorum. Sadece yaşamak istiyorum. Onurlu, kendi emeğimle, kendi yolumla… Bir gün gerçekten özgürce.

Ben Zeynep. 21 yaşındayım. İstanbul’un Çekmeköy ilçesinde, tek başıma tuttuğum küçük bir evde yaşıyorum. Dışarıdan bakanlar için sıradan bir üniversite öğrencisiyim. Ama geceleri kim olduğumu, sabahları nasıl bir yükle uyandığımı kimse bilmiyor.

Marmara Üniversitesi’nde sosyoloji okuyorum. Bu şehirde okuyup geçinmek başlı başına bir mücadele. Hele ki ailenden maddi destek alamıyorsan. Ailem Amasya’da, küçük bir kasabada yaşıyor. Babam işsiz, annem evde hasta. “Kızım biz sana dua ederiz, ama para gönderemeyiz,” dediklerinde, onların da gücünün sınırını anlamıştım.

İlk başta Çekmeköy escort üç kızla ev paylaştım. Sonra herkes kendi yoluna gitti. Ben burada kaldım, çünkü başka gidecek yerim yoktu. Kira, fatura, okul harçları, kitaplar, yol parası… Bunların hepsi her ay sırtıma yığıldı. Önce kafelerde çalıştım, sonra gece vardiyasında markette. Ama ne kadar uğraşırsam uğraşayım, yetmedi.

Sonunda, çaresizliğin ne demek olduğunu öğrendim.

Bir gece, sosyal medya üzerinden biriyle tanıştım. Sohbet, yemek, kahve derken bana para teklif etti. Başta öfkelendim, sonra düşündüm: O parayla bir aylık kiramı ödeyebilirdim. Kabul ettim. Sonra bir başkası, bir başkası daha…

Milf Seven

Şimdi, geceleri başka biri oluyorum. Takma bir ad, sahte gülümsemeler, maskelenmiş bir benlik. Ama sabah olunca, göz altlarımı kapatıp çantamı alıyorum ve yeniden üniversiteye gidiyorum. Sınıfta kimse bilmiyor. Kimse sormuyor. Zaten kimse bilmesin istiyorum.

Çekmeköy’ün sokaklarında yürürken bazen kendimi dışarıdan izliyorum. Çekmeköy escort üzerimde mont, kulağımda müzik… Ama içimde derin bir sessizlik var. Bir yanda okul hayalleri, bir yanda bu ağır yük. İnsanlar kolay yargılıyor. “Tercih meselesi,” diyorlar. Ama bu bir tercih değil. Bu bir zorunluluk.

Ben kötü bir insan değilim. Ahlaksız da değilim. Sadece hayatta kalmaya çalışan bir gencim. Dolgun göğüslü Sadece okuyup bir gün kendi hayatımı kurmak isteyen bir kadınım. Bunu yaparken sisteme, düzene, insanlara en az zarar vererek ilerlemeye çalışıyorum. Ama bazen, kendime verdiğim zararı unutuyorum.

Yalnızım. Çok yalnızım. Ama güçlü olmak zorundayım. Çünkü pes edersem, her şey yıkılır. Kendimi sıfırdan inşa ettiğim bu hayatta, bana destek olacak kimse yok. O yüzden her sabah yeniden ayağa kalkıyorum. Her sabah Zeynep oluyorum.

Bir gün mezun olacağım. Belki buradan taşınacağım. Belki kimse geçmişimi bilmeyecek. Ama ben, kendimi unutmayacağım. Bu savaşı verdiğimi, dimdik durduğumu, geceleri ağlasam bile sabahları gülümseyebildiğimi unutmayacağım.

Ben Zeynep. 21 yaşındayım. Çekmeköy’de, hayatta kalmak için her gün yeniden savaşan, sessizce çırpınan bir kadınım. Yargılanmak değil, anlaşılmak istiyorum.