Blog

Kadıköy escort gecesi, her zaman diğer semtlerden daha başka olurdu. Gecenin sessizliğini denizin hafif uğultusu ve uzaktan gelen vapur sesi bozarken, Göztepe’den Moda’ya kadar uzanan kaldırımlarda binlerce ayak izinden biri de Elif’indi.

Elif 24 yaşında, genç ama gözleri çok şey görmüş bir kadındı. Zor bir hayatın içine doğmuştu. Babasını küçük yaşta kaybetmiş, annesi ise hastalığı seks sebebiyle bir bakım evine yerleştirilmişti. Lise son sınıfta okulu bırakmak zorunda kalmış, çalışmaya başlamıştı. Kadıköy escort bir tekstil atölyesinde işe girmiş ama aylarca maaş alamamıştı. Borçlar, geçim derdi, sağlık masrafları derken hayat onu hiç istemediği yollara itmişti.

Bir akşam, Moda Caddesi’nde yağmur altında yürürken parasız ve çaresizdi. Sokak lambasının götten altında ıslanırken, yanına yaklaşan bir kadınla tanıştı. “İstersen benimle gel,” dedi kadın. “Aç kalmazsın.” Elif başta reddetti ama açlık, soğuk ve umutsuzluk ağır basınca kabul etti.

Hayat kadını olarak geçirdiği ilk gece, onu derinden yaraladı. Ama zamanla duygularını bastırmayı, acıyı görmezden gelmeyi öğrendi. Bu hayatı seçmemişti ama hayatta kalabilmek için bu yolu seçmek zorunda kalmıştı.

Geceleri çalışıyor, gündüzleri ise bir halk eğitim merkezine giderek kuaförlük kursu alıyordu. En büyük hayali, Moda Caddesi’ne yakın küçük bir kuaför salonu açmaktı. Her gün kendine şu cümleyi tekrarlıyordu: “Burada başlamak zorundaydım ama burada kalmak zorunda değilim.”

Bir gün, Kadıköy Belediyesi’nin düzenlediği bir sosyal destek projesiyle tanıştı. Kendisini anlayan, geçmişini yargılamayan insanlarla karşılaştı. Psikolojik destek aldı, eğitim bursu kazandı. Elif o desteği hayatının dönüm noktası olarak gördü.

Aylar sonra kuaförlük sertifikasını aldı. Küçük bir dükkânda çalışmaya başladı, bir süre sonra da kendi işini kurdu. Şimdi Moda’da, eski bir apartmanın giriş katında kendi adını taşıyan bir kuaför salonu var: “Elif’in Dokunuşu”.

Gece hâlâ geliyor, geçmiş hâlâ zaman zaman kapısını çalıyor. Ama Elif artık kendisi için, kendi istediği hayat için yaşıyor. Çünkü Kadıköy, her ne kadar zorluklarla dolu bir başlangıç olsa da, onun için yeniden doğduğu yer oldu.

Nisan yağmuru Kadıköy escort sokaklarını ıslatırken, Derya, rıhtım boyunca ağır adımlarla yürüyordu. Henüz 23 yaşındaydı ama bakışları çok daha yaşlıydı. Moda’dan Kadife Sokağa doğru yürürken topuklu seks ayakkabıları kaldırım taşlarında yankılanıyor, ama bu sesi duyan kimse ona dönüp bakmıyordu. Zaten Derya da görünmez olmayı çoktan öğrenmişti.

Derya’nın İstanbul’a gelişi bir kaçıştı aslında. Küçük bir Ege kasabasında, ailesinin götten baskıları ve fakirliğin boğucu havası arasında soluksuz kalmıştı. “Büyük şehirde özgürlük vardır,” diyordu kendine. Ama İstanbul, özellikle de geceleri, özgürlükten çok hayatta kalma savaşıydı onun için.

Kadıköy escort, onun evi olmuştu. Ama bir yuvadan çok bir sığınak gibiydi. Gündüzleri kafelerde garson arayan ilanlara bakar, CV bırakır, ama çoğu zaman arayan olmazdı. Geceleri ise farklı bir kimliğe bürünürdü. Hayat kadını olarak, karanlık sokaklarda yaşamla ölüm arasındaki o ince çizgide yürürdü.

Bir gün, Rasimpaşa Mahallesi’nde eski bir binanın zemin katında boş bir dükkan dikkatini çekti. Camı çatlamış, toz içinde bir yerdi. Ama Derya’nın hayali büyüktü. “Küçük bir ikinci el kitapçı açsam,” diye geçirdi içinden. Çocukken en büyük sığınağı kitaplardı çünkü.

Gündüzleri bir kırtasiyede temizlik yaparak biraz para biriktirmeye başladı. Geceleri yine sokaklara çıkıyor ama artık her gecenin sabahında hayalini sikiş biraz daha yakına taşıyordu. Boş zamanlarında sahafları geziyor, sokak kitapçılarından eski romanlar topluyordu.

Aylar sonra, ilk rafı çaktı. Sonra camı temizledi, ikinci el masa buldu. Nihayet tabelayı astı: “İkinci Şans Kitapçısı”. İçeri girenlere kahve ikram ediyor, isterlerse kitap da ödünç veriyordu. Sadece kitap değil, hikâye de veriyordu aslında. Çünkü Derya, her satırda kendini bulmuştu.

Zorluklar bitmedi elbette. Ama artık geceleri yolda değil, raflar arasında geçiriyordu. Ve sabahları, Kadıköy sokaklarına artık bir umutla bakıyordu. Hayat zor olabilir, ama herkesin bir ikinci şansı vardı — Derya’nınki kitaplarla geldi.

Kadıköy escort sokakları gece sessizdi, ama Elvan’ın içinde fırtınalar kopuyordu. Henüz 24 yaşındaydı, ama yaşadığı her şey, ruhunu yıllar öncesinden yaşlandırmıştı. Moda’dan Bahariye’ye uzanan kaldırımlarda her gece yürüyordu; kimi zaman yalnız, kimi zaman hayata tutunmak için bir yabancının yanında.

Elvan, Adana’dan İstanbul’a “yeni bir hayat” umuduyla gelmişti. Ancak işler umduğu gibi gitmedi. Önce kalacak yeri olmadı, sonra işi. Cebinde götten üç beş kuruş kalınca, karnını doyurmak için ilk adımını attı o yola. Kimse onun geçmişini, ne yaşadığını sormuyordu. Zaten kimse görmek de istemiyordu.

Kadıköy escort, her yönüyle farklıydı. Elvan burada kalabalığın içinde görünmez olmuştu. Gün doğmadan yorgun ayaklarını sürüyerek evine dönerdi. Küçük, rutubetli bir bodrum katıydı yaşadığı yer. Ama en azından kendine ait bir anahtarı vardı. Her sabah pencere kenarına oturur, Haydarpaşa Garı’nın siluetine bakarak uzaklara dalardı. Belki bir gün, başka bir tren gelir, başka bir hayat başlardı.

Bir sabah, Yeldeğirmeni’nde bir kafeye uğradı. Uzun zamandır kendine kahve ısmarlayamamıştı. Orada çalışan genç kadın, onunla sohbet etti. Yüzünde ilk kez yargı değil, anlayış vardı. “İstersen bize yardımcı olabilirsin,” dedi genç kadın. “Temizlik işi, ama sigortalı.” Elvan önce inanamadı. Sonra denemeye karar verdi.

Günler geçtikçe, Elvan’ın yüzü değişti. Artık geceleri sokakta değil, evinde uyuyordu. Küçük de olsa bir çevresi oluşmuştu. Eskisi gibi korkmuyordu eskort insanlardan. Kimi zaman geçmişine dönüp baktığında hâlâ kalbi sızlıyordu, ama artık o sokak lambasının altında yalnız değildi.

Kadıköy ona hem en zor günlerini yaşatmış, hem de yeniden doğma şansı vermişti. Elvan artık hayatta kalmaya değil, yaşamaya başlamıştı.

Kadıköy escort sokaklarında akşamın serinliği yavaş yavaş hissedilmeye başlamıştı. Moda sahilinde yürüyen kalabalığın arasında, kimsenin dikkat etmediği biri vardı: Elif. 22 yaşındaydı ama gözleri 40 yıllık yorgunluk taşıyordu. Ceketinin cebinde bir simit parası, çantasının eskort dibinde kıyafetlerini taşıyordu. Ve yüreğinde, kimselere anlatamadığı bir yalnızlık…

Elif, küçük bir Karadeniz köyünden çıkıp İstanbul’a umutla gelmişti. Lise yıllarında öğretmen olmak istiyordu. Ancak hayat plan yaparken, kader farklı yazıyordu. Babası onu okuldan alıp erken yaşta evlendirmeye çalışınca kaçtı. İstanbul’da bir arkadaşının yanına sığınarak yeni bir hayata başlamaya çalıştı.

İlk zamanlar bir kafede garsonluk yaptı. Ancak hem kalacak yer bulmakta zorlandı, hem de çevresinden yeterince destek alamadı. Zamanla çaresizliğin pençesinde kıvranırken, bir kadının yönlendirmesiyle “geçici” diye başladığı hayat, onun gerçeği haline geldi.

Kadıköy escort sokaklarında, geceleri yalnız dolaşan biri için dünya çok tehlikeliydi. Elif, insanlara güvenmeyi bıraktı. Polis gördüğünde yön değiştiriyor, kalabalık içinde görünmemeye çalışıyordu. Her sabah Moda’da bir banka oturur, martılara simit atarmış gibi yaparak geçmişini düşünürdü. “Ben buraya hayal kurmaya gelmiştim,” derdi içinden.

Bir gün, sokakta afişlerini gördüğü bir kadın danışma merkezine gitmeye karar verdi. Kapısından defalarca döndü, ama sonunda cesaretini toplayıp içeri girdi. Orada, başka kadınların da benzer hikâyeleri olduğunu öğrendi. İlk defa yargılanmadan dinlenmişti. Psikolojik esc destek aldı, barınma sağlandı. El işi kursuna yazıldı. Yavaş yavaş yeniden ayağa kalktı.

Artık Kadıköy sokaklarında aynı adımlarla ama farklı bir bakışla yürüyor Elif. Hayatın her köşesinde acı olabileceğini, ama umut etmeyi bırakırsan vip gerçekten kaybettiğini biliyor. Şimdi, yardım merkezinde gönüllü olarak çalışıyor. Yeni gelen kadınlara ilk “Hoş geldin” diyen ses onun oluyor.

Kadıköy escort rıhtımında sabahın ilk ışıkları yükselirken, Zeynep kaldırım taşlarına oturmuş çantasındaki yarım simidi yiyordu. Her sabah aynı banka oturur, kendini bir anlığına “normal” hissederdi. Etrafında işe giden insanlar, okula yetişmeye çalışan gençler, denize martı atan yaşlı amcalar vardı. Ama kimse onun varlığını fark etmiyordu.

Zeynep 24 yaşındaydı. İstanbul’a üç yıl önce gelmişti. Hayallerinin şehriydi burası. Ama gerçekler çok başkaydı. Ailesiyle bağları çocuk yaşta kopmuştu. Büyürken şiddet gördü, sevgisiz kaldı. 18’ine geldiğinde Gaziantep’ten tek başına çıktı yola. “Yeni bir hayat kurarım” dedi. Kadıköy escort ilk geldiğinde gözleri ışıl ışıldı. Kitapçılara, sokak sanatçılarına, sahile hayran kalmıştı.

Ama İstanbul, hayaller kurdurduğu gibi o hayalleri kolayca yerle bir de ediyordu. Bir süre kafelerde çalıştı, ev arkadaşıyla bir bodrum katı paylaştı. Sonra işten çıkarıldı, evden atıldı. Kimsesi yoktu. Yardım isteyeceği kimse kalmamıştı. Ve bir gün, gece karanlığında yürürken “birinin” teklifini kabul etti. İşte o gün, başka bir dünyaya adım attı: ismi bile olmayan, göz göze gelinmeyen, görmezden gelinen bir dünya…

Zeynep her gece Kadıköy sokaklarında sessizce dolaşır, sabaha kadar ayakta kalır, sonra Moda vip sahiline inip denize bakardı. O denizde kaybettiği hayallerini, ailesini, çocukluğunu görürdü. Ne zaman kendine “neden?” diye sorsa, cevap bulamazdı. Çünkü çaresizlikle alınan kararların suçlusu hep yalnızlıktı.

Bir gün, Caferağa Mahallesi’nde bir kadın dayanışma merkezi dikkatini çekti. Önünden her geçişinde yüreği hızla çarpardı. Sonunda içeri girdi. Titreyen sesiyle yardım istedi. Kimse yargılamadı onu. İlk defa birileri cimcif onun hikâyesini dinledi. Psikolojik destek aldı, geçici konaklama sağlandı. Kendini toparlaması zaman aldı ama Zeynep sabretti. Dikiş kursuna yazıldı, el becerileri gelişti.

Bugün, Kadıköy’de küçük bir atölyede çalışıyor. Aynı sokaklarda yürürken başı dik. Artık geçmişi değil, geleceği düşünüyor. Bazen yolda tanıdık bir yüz gördüğünde durup bir çay ikram ediyor:
“İstersen konuşabiliriz,” diyor.

Kadıköy escort kalabalık sokaklarında yürüyen onca insanın arasında, kimse Ayşe’nin farkında değildi. Her sabah Moda Caddesi boyunca yürüyen, kimliksizleşmiş bir yalnızlıktı o. 22 yaşındaydı, ama yüzü daha büyük acıların izini taşıyordu.

Ayşe, Mardin’den gelmişti İstanbul’a. Kaçarken değil, umut ararken gelmişti. Evde gördüğü cimcif şiddet, çocuk yaşta zorla nişanlandırılmak istenmesi, onu kaçmaya zorlamıştı. “İstanbul’da kendi ayaklarımın üzerinde duracağım” demişti kendi kendine. Ama Kadıköy escort güzel sokakları, geceleri başka bir yüze bürünüyordu. O gece yüzü, onun kaderi olmuştu.

Kirasını ödeyemedi. Evsiz kaldı. Gece soğuğunda sığınacak bir yer ararken götten tanıştığı bir kadın, ona bir “çıkış yolu” sundu: “Gece çalışırsan para kazanırsın. Tek yol bu artık.” Ayşe o gece ağladı. Ama ertesi gece, çaresizlik gözyaşlarını susturdu.

Moda’da, Bahariye’de, Kuşdili’nde… Her sokak onun utancına şahit oldu. Kimseden merhamet istemedi, sadece kurtuluş diledi. Kadıköy ona yuva olmamıştı; ama yine de burasıydı tuttuğu son dal.

Bir sabah Rasimpaşa’da bir kafede çalışan yaşlı bir kadın dikkatini çekti. Kadının gülümsemesi, uzun zamandır görmediği bir şeydi. Sonraki günlerde o kafeye sık sık uğramaya başladı. Çay içiyor, konuşmuyordu eskort ama sıcak bir ortamda bulunmak iyi geliyordu. Kadın onunla bir gün konuştu:
“Ben de zamanında senin gibiydim. Hayat zor, ama çıkış var.”

İşte o cümle, Ayşe’nin dönüm noktası oldu. Kadın onu bir kadın dayanışma derneğine yönlendirdi. Ayşe ilk kez kendini anlatabildiği bir yere gitti. Orada terapi aldı, destek gördü, yeniden hayal kurmaya başladı.

Üç ay sonra aynı kafede çalışmaya başladı. Alın teriyle kazandığı ekmeğiyle gurur duyuyordu. Bir gün kendisi gibi yorgun bir genç kıza çay uzattı:
“İstersen seninle konuşabiliriz.”

Kadıköy escort sabaha uyanırken, sokaklar hâlâ gecenin izlerini taşıyordu. Sibel, rıhtımın soğuk taşlarına oturmuş, elindeki karton bardağa sıkıca sarılmıştı. Henüz 24 yaşındaydı ama hayat ona, yaşının çok ötesinde acılar tattırmıştı. Gözlerinin altındaki morluklar, yorgunluktan değil; umutsuzluktan ve hayal kırıklığındandı.

Sibel’in hayatı Adana’da başlamıştı. Fakir bir ailenin en büyük kızıydı. Babası alkolikti, annesi hasta. Okula gidemedikten sonra çocuk yaşta evden kaçmıştı. Önce Mersin, sonra Ankara derken sonunda İstanbul’a, Kadıköy escort sürüklenmişti. Hayal ettiği özgürlük, aslında başka bir zincirdi. Sığınacak bir yeri, destek olacak bir yakını yoktu. Gece kulüplerinde garsonluk yaparak başladığı yaşam, zamanla başka işlere evrildi.

Geceleri sokak lambalarının altında müşteri beklemek onun için sadece para kazanmak değil; hayatta kalma mücadelesiydi. Kimse onun neden o yolda yürüdüğünü bilmezdi. İnsanlar yalnızca gördüklerine inanırdı; gördükleri ise sadece dışarıdan bakıldığında “yanlış”tı. Ama içeriden bakıldığında, bu hayat onun son şansıydı.

Bir gün Kadıköy’de, Rasimpaşa Mahallesi’nde yürürken bir kadınla tanıştı. Adı Emel’di. Bir dernekte gönüllü çalışıyordu. Sibel’in yüzündeki sessiz çığlığı fark etmişti. Birkaç gün sonra Sibel, cesaretini toplayıp Emel’in önerdiği dayanışma merkezine gitti. Başta utandı, konuşamadı. Ama zamanla içini döktü. Terapi aldı, eğitimlere katıldı. İçinde bastırdığı “yapabilirim” sesi tekrar yükselmeye başladı.

Aylar sonra Kadıköy’de küçük bir kafenin mutfağında çalışmaya başladı. Elleri ilk kez temiz ekmek parası kazanmanın huzurunu tattı. Geçmişini silemedi belki ama kendine yeni bir yol çizebildi. Artık rıhtımda müşteri beklemiyor, sabahları işe yetişmeye çalışan biri olarak yürüyordu.

Nazlı, Kadıköy escort arka sokaklarında adımlarken, kimse onun içindeki fırtınayı göremezdi. 23 yaşında, gençliğini ağır bir yük gibi sırtında taşıyan bir kadındı. Moda sahiline her indiğinde, gözleri uzaklara dalar, hayalini kurduğu ama hiç yaşayamadığı hayatı düşünürdü.

Doğu Anadolu’nun küçük bir köyünde doğmuştu. Yoksullukla geçen çocukluğunda en büyük hayali öğretmen olmaktı. Ancak ailesi onu daha 16 yaşında yaşlı bir adamla evlendirdi. Şiddet dolu bir evlilik, kırık bir gençlik… Kaçtı. Elinde üç kuruş parayla soluğu İstanbul’da aldı.

İlk günlerini otogarlarda, sonra eskort sokaklarda geçirdi. Kimsesi yoktu. “Geçici” diye başladığı bu hayat, zamanla çaresizliğin adı oldu. Bir kadın ona barınacak bir yer ve iş teklif etti. “Sadece geçici” dedi kadın. Ama geçici olan şeyler, Nazlı’nın kaderine dönüştü.

Kadıköy escort geceleri çalışmaya başladı. Kimse onun adını sormaz, kimse geçmişini bilmezdi. Ama her gece eve dönerken, Moda’da bir banka oturur, cebindeki deftere hayallerini yazardı. “Bir gün başka bir hayat mümkün” diye tekrar ederdi kendine.

Bir kış gecesi müşteri beklerken üşüyüp bayıldı. Gözünü açtığında bir hastanedeydi. Sosyal hizmet görevlisi, geçmişini dinledikten sonra ona bir yer önerdi: Kadın Sığınma Evi. Başta gitmek istemedi. Ama yılların yorgunluğu, artık bir değişime hazırdı.

Orada sıcak bir yatak, bir tabak yemek, ama en önemlisi anlayan insanlar buldu. Terapi aldı, meslek kurslarına yazıldı. Pastacılığı sevdi. İlk kez kendi parasını, başka bir yolla kazandı. Gözleri artık karanlığa değil, geleceğe bakıyordu.

Kadıköy yine kalabalıktı, ama Nazlı bu kez o kalabalığın içinde görünür biriydi. Bir pastanede işe başladı. Moda’da yürürken onu selamlayanlar oldu. Eskiden başını öne eğdiği sokaklarda artık gururla yürüyordu.

Zehra, Maltepe sahilinde yürürken çantasından defterini çıkardı. Kendi kendine yazmak, konuşmaktan daha kolay geliyordu ona. Yazdığı her kelime, yaşadıklarını hafifletiyor, taşıdığı yükleri bir nebze olsun azaltıyordu. Otuz iki yaşındaydı ama gözlerinin altındaki yorgunluk çizgileri onu daha yaşlı gösteriyordu. Oysa içinde hâlâ bitmeyen bir direnç vardı.

Hayat, Zehra’ya küçük yaşta sabretmeyi öğretmişti. Bitlis’in kırsal bir mahallesinde doğmuş, erken yaşta evlendirilmişti. Hayalleri, kitapları ve sevdiği seks şarkılar, kalın perdeler arkasında kalmıştı. Ailesi onun iyi bir hayat süreceğini düşünmüştü ama gerçek çok başkaydı: Şiddet, suskunluk ve çaresizlik dolu bir evlilik… En sonunda, dayanamayacağı noktaya geldiğinde, sabah ezanıyla birlikte evi terk etti. Elinde sadece bir çanta ve cüzdanındaki birkaç lira vardı.

Zehra, günlerce yollarda kaldıktan sonra Maltepe escort geldi. Daha önce hiç bilmediği bu semtte, sahile vuran denizin sesi ona tuhaf bir huzur verdi. Kimseyi tanımıyordu ama o da artık tanınmak istemiyordu zaten. Sadece güvenli bir yer, sıcak bir çorba ve yeniden başlamak için bir fırsat arıyordu.

Bir gün Maltepe’deki bir halk kütüphanesinin önünde, bir ilan panosuna iliştirilmiş bir broşür dikkatini çekti: “Kadın Dayanışma ve Gelişim Merkezi – Her Kadın İçin Yeni Bir Sayfa.” O gün Zehra’nın hayatındaki ilk sayfa çevrildi.

Merkeze çekinerek girdi. İlk birkaç gün konuşmadı, göz göze gelmekten bile kaçındı. Ama diğer kadınların hikâyeleri onu etkiledi. Her biri başka oral bir şehirden, başka bir hayattan gelmişti ama acıları benziyordu. O kurslara katıldıkça, elleri yeniden üretmeye başladı. Zehra sabun yapımında ustalaştı. Renkli, kokulu sabunlar; çiçekli sabun keseleri… Hepsine kendi ismini bile koydu: “Zehra’nın Ellerinden.”

Maltepe escort sahilindeki kadın üretici pazarına çıktığında çok heyecanlıydı. İlk müşterisi, lavanta sabunlarını satın alan yaşlı bir kadındı. Kadın, “Bu sabunlar gibi yumuşak bir kalbiniz var,” dediğinde Zehra’nın gözleri dolmuştu.

Sabahın ilk ışıkları Maltepe sahiline usulca düşerken, Derya kâğıt bardağındaki kahveden bir yudum aldı. Kıyıya vuran dalgaların sesi, içindeki karmaşayı bir nebze olsun bastırıyordu. Üzerindeki ince mont, soğuğa cimcif yetmiyordu ama artık alışmıştı. Yalnızlığa, sessizliğe, yeniden başlamaya… Derya otuz yaşına girmişti ama hayat onu çok daha erken büyütmüştü.

Mardin’in küçük bir mahallesinde doğmuştu Derya. Ailesi tutucu, imkânları ise kıttı. Kız çocuklarının erken yaşta evlendirilmesi gelenek gibiydi orada. O da daha on sekizine bile basmadan, tanımadığı biriyle evlendirildi. Ne sevgi vardı o evde, ne güven. Yıllar geçtikçe Derya, kendini silikleşen bir gölge gibi hissetmeye başlamıştı. Her geçen gün biraz daha yok oluyordu sanki.

Bir gece her şeyi geride bırakmaya karar verdi. Sessizce çıktı evden, ardına bile bakmadan… İstanbul’a, büyük ve bilinmez bir dünyaya sığındı. İlk başlarda götten nereye gideceğini bilemiyordu. Birkaç gün sokakta kaldı, parklarda sabahladı. Açlık, korku, yorgunluk… Ama içinde küçücük de olsa bir umut hep vardı: Kendi hayatını kurmak.

Bir gün Maltepe escort bir kadın merkezinin ilanını gördü. Önünden birkaç kez geçip sonunda cesaretini toplayarak içeri girdi. Merkezdeki milf kadınlar onu dinledi. Ne geçmişini sorguladılar, ne de yargıladılar. Sadece “şimdi ne yapmak istersin?” diye sordular. Derya, o soruyla yıllar sonra ilk kez kendini düşündü. Gerçekten ne istiyordu?

Sabun yapımı, dikiş ve tasarım kurslarına katıldı. İlk başta çekingen olsa da kısa sürede yeteneği fark edildi. Özellikle doğal sabunlara ilgisi vardı. Renklerle, kokularla uğraşmak, ona iyi geliyordu. Bir gün ürettiği ürünlerle kadın emeği pazarına katıldı. Maltepe escort sahilinde kurulan o tezgâh, onun hayatındaki ilk başarı noktasıydı.

İnsanlar ürünlerini beğeniyor, teşekkür ediyor, tekrar geleceğini söylüyordu. İlk gün kazandığı parayla kendine kalın bir mont aldı. O mont sadece onu ısıtmadı; hayata yeniden sarılma cesaretini de verdi.