Sevgi, 28 yaşındaydı. Kartal escort sahilinde sabah erken saatlerde yürüyüşe çıkmayı alışkanlık haline getirmişti. Denizin kıyıya vurduğu sesler, martıların çığlığı ve uzaktaki vapurlar… Bunların hepsi onun için sadece bir manzara değil, hayata yeniden tutunduğunu hatırlatan işaretlerdi.
Hayatı boyunca kimse ona gerçekten “Sevgi” diye hitap etmemişti; sadece ismini söylemişlerdi ama içinde taşıdığı anlamı hiç kimse hissettirmemişti. Mardin’in bir ilçesinde dünyaya gelen Sevgi, çocuk yaşta sorumlulukların altında ezilmişti. Annesi sürekli hasta, babası ise sert Seks mizaçlı bir adamdı. Eğitimini yarıda bırakmak zorunda kaldı. 18 yaşında evlendirildiği adamla İstanbul’a geldiğinde “belki burası bana bir şans verir” diye düşündü.
Ancak İstanbul onun için umut değil, yeni bir yalnızlık olmuştu. Evliliği boyunca görmezden gelindi, susturuldu, küçümsendi. Bir süre sonra dayak da eklendi. Yıllarca “belki düzelir” diye bekledi. Ama her geçen gün daha fazla yok oldu.
Sonunda bir gece, sessizce evden çıktı. Kartal’a doğru yürüyordu çünkü o hep deniz kenarında özgür olmayı hayal etmişti. İlk başta nereye gideceğini bilemedi. Sahilde sabahladı. O gece gökyüzünde bir yıldız kaydı. Dilek tutmadı ama içinden “artık ben varım” dedi.
Bir gün sonra Kartal escort Kadın Dayanışma Merkezi’ne başvurdu. Orada ilk kez “dinlenmek” ne demekti onu öğrendi. Psikolojik destek aldı. Eğitim programlarına katıldı. El sanatlarıyla ilgilenmeye başladı. Öğrendikçe kendine olan inancı arttı. Küçük bir atölyede işe başladı.
Kendi parasını kazanmaya başladığında ilk işi bir radyo almak oldu. Çünkü küçükken en çok oral radyodan şiir dinlemeyi severdi. Şimdi sabah kahvaltılarını çay, simit ve eski şiir kayıtlarıyla yapıyordu.
Bir yanıt yazın