Selin, sabahın ilk ışıklarıyla birlikte Üsküdar ekcort sahiline doğru yürüyordu. Gün ağarmak üzereydi ama hava hâlâ serin ve pusluydu. Boğaz’ın tuzlu kokusu, martıların çığlığı ve Kız Kulesi’nin silueti, ona tanıdık bir yalnızlığı hatırlatıyordu. Yaşamın ona sunduğu zorlukları artık yavaş yavaş kabullenmeye başlamıştı, ama kabullenmek mücadeleyi bırakmak anlamına gelmiyordu. Aksine, her gün yeniden başlamak demekti.
Selin 25 yaşındaydı. Karabük’te doğmuş, ailesinin ekonomik sıkıntıları yüzünden daha çocukken çalışmak zorunda kalmıştı. Lise ikinci sınıfta okuldan alınıp konfeksiyon atölyesine verilmişti. Ne zaman itiraz etse, “Kız kısmı okuyup da ne olacak?” denilerek susturulmuştu. Evdeki baskıdan, çevrenin yargılayıcı bakışlarından kaçmak için 20 yaşına geldiğinde cebine bir miktar para koyup İstanbul’un yolunu tuttu.
İstanbul’da ilk indiği yer Üsküdar escort olmuştu. Yorgun, aç ve uykusuzdu. Valiziyle sahilde bir banka oturup ne yapacağını düşünürken, gün ağarmış ve insanlar işe gitmek üzere sokaklara dökülmüştü. O gün, belki de hayatının en uzun günüydü. Kalacak yeri yoktu, kimseyi tanımıyordu. Birkaç gün cami avlularında sabahladı. Ne zaman oral gözlerini kapatsa, memleketindeki karanlık günler geri geliyordu.
Bir sabah, kadınlar için destek sağlayan bir merkezin broşürünü gördü. Çaresizlikle gittiği merkezde sıcak bir çay ve içten bir “Hoş geldin” duydu. İşte o an, Selin’in içindeki cimcif donmuş duvarlar çözülmeye başladı. Terzilik eğitimi aldı, barınma desteğiyle geçici bir eve yerleştirildi. Kısa sürede bir atölyede işe başladı. Sessizdi ama işini titizlikle yapıyordu. Aldığı her maaşla biraz daha güçlendi, biraz daha kendi oldu.
Artık Üsküdar onun için sadece ilk sığınağı değil, yeni hayatının merkeziydi. Geceleri iş çıkışı Kız Kulesi’ne karşı oturuyor, denize bakarak geçmişin gölgelerini uğurluyordu.
Bir yanıt yazın