Kadıköy escort sabaha uyanırken, sokaklar hâlâ gecenin izlerini taşıyordu. Sibel, rıhtımın soğuk taşlarına oturmuş, elindeki karton bardağa sıkıca sarılmıştı. Henüz 24 yaşındaydı ama hayat ona, yaşının çok ötesinde acılar tattırmıştı. Gözlerinin altındaki morluklar, yorgunluktan değil; umutsuzluktan ve hayal kırıklığındandı.
Sibel’in hayatı Adana’da başlamıştı. Fakir bir ailenin en büyük kızıydı. Babası alkolikti, annesi hasta. Okula gidemedikten sonra çocuk yaşta evden kaçmıştı. Önce Mersin, sonra Ankara derken sonunda İstanbul’a, Kadıköy escort sürüklenmişti. Hayal ettiği özgürlük, aslında başka bir zincirdi. Sığınacak bir yeri, destek olacak bir yakını yoktu. Gece kulüplerinde garsonluk yaparak başladığı yaşam, zamanla başka işlere evrildi.
Geceleri sokak lambalarının altında müşteri beklemek onun için sadece para kazanmak değil; hayatta kalma mücadelesiydi. Kimse onun neden o yolda yürüdüğünü bilmezdi. İnsanlar yalnızca gördüklerine inanırdı; gördükleri ise sadece dışarıdan bakıldığında “yanlış”tı. Ama içeriden bakıldığında, bu hayat onun son şansıydı.
Bir gün Kadıköy’de, Rasimpaşa Mahallesi’nde yürürken bir kadınla tanıştı. Adı Emel’di. Bir dernekte gönüllü çalışıyordu. Sibel’in yüzündeki sessiz çığlığı fark etmişti. Birkaç gün sonra Sibel, cesaretini toplayıp Emel’in önerdiği dayanışma merkezine gitti. Başta utandı, konuşamadı. Ama zamanla içini döktü. Terapi aldı, eğitimlere katıldı. İçinde bastırdığı “yapabilirim” sesi tekrar yükselmeye başladı.
Aylar sonra Kadıköy’de küçük bir kafenin mutfağında çalışmaya başladı. Elleri ilk kez temiz ekmek parası kazanmanın huzurunu tattı. Geçmişini silemedi belki ama kendine yeni bir yol çizebildi. Artık rıhtımda müşteri beklemiyor, sabahları işe yetişmeye çalışan biri olarak yürüyordu.
Bir yanıt yazın