Kadıköy escort kalabalık sokaklarında yürüyen onca insanın arasında, kimse Ayşe’nin farkında değildi. Her sabah Moda Caddesi boyunca yürüyen, kimliksizleşmiş bir yalnızlıktı o. 22 yaşındaydı, ama yüzü daha büyük acıların izini taşıyordu.
Ayşe, Mardin’den gelmişti İstanbul’a. Kaçarken değil, umut ararken gelmişti. Evde gördüğü cimcif şiddet, çocuk yaşta zorla nişanlandırılmak istenmesi, onu kaçmaya zorlamıştı. “İstanbul’da kendi ayaklarımın üzerinde duracağım” demişti kendi kendine. Ama Kadıköy escort güzel sokakları, geceleri başka bir yüze bürünüyordu. O gece yüzü, onun kaderi olmuştu.
Kirasını ödeyemedi. Evsiz kaldı. Gece soğuğunda sığınacak bir yer ararken götten tanıştığı bir kadın, ona bir “çıkış yolu” sundu: “Gece çalışırsan para kazanırsın. Tek yol bu artık.” Ayşe o gece ağladı. Ama ertesi gece, çaresizlik gözyaşlarını susturdu.
Moda’da, Bahariye’de, Kuşdili’nde… Her sokak onun utancına şahit oldu. Kimseden merhamet istemedi, sadece kurtuluş diledi. Kadıköy ona yuva olmamıştı; ama yine de burasıydı tuttuğu son dal.
Bir sabah Rasimpaşa’da bir kafede çalışan yaşlı bir kadın dikkatini çekti. Kadının gülümsemesi, uzun zamandır görmediği bir şeydi. Sonraki günlerde o kafeye sık sık uğramaya başladı. Çay içiyor, konuşmuyordu eskort ama sıcak bir ortamda bulunmak iyi geliyordu. Kadın onunla bir gün konuştu:
“Ben de zamanında senin gibiydim. Hayat zor, ama çıkış var.”
İşte o cümle, Ayşe’nin dönüm noktası oldu. Kadın onu bir kadın dayanışma derneğine yönlendirdi. Ayşe ilk kez kendini anlatabildiği bir yere gitti. Orada terapi aldı, destek gördü, yeniden hayal kurmaya başladı.
Üç ay sonra aynı kafede çalışmaya başladı. Alın teriyle kazandığı ekmeğiyle gurur duyuyordu. Bir gün kendisi gibi yorgun bir genç kıza çay uzattı:
“İstersen seninle konuşabiliriz.”
Bir yanıt yazın