Melis, 25 yaşındaydı. Çekmeköy escort küçük, karanlık bir dairede yalnız yaşıyordu. Dışarıdan bakıldığında seks sıradan bir apartman katıydı ama Melis için burası hem sığınağı hem de içinden çıkamadığı bir hapishaneydi.
Henüz 18’ine bastığında ailesinden kopmuştu. Aile içi şiddetin ve baskının gölgesinde büyüyen Melis, bir sabah hiçbir şey söylemeden evi terk etmişti. “Kendi ayaklarımın üzerinde duracağım,” demişti kendine. Ama İstanbul sandığı cimcif kadar kolay bir şehir değildi. Özellikle de tek başına, gidecek yeri ve destek alacak kimsesi olmayan bir kadınsan.
İlk zamanlar kafelerde çalıştı. Uykusuz geçen gecelerin ardından sabahın köründe işe gitti. Düşük maaş, uzun saatler ve sürekli tacizlerle baş etmeye çalışırken, bir noktada tükendi. Hem bedenen hem ruhen.
Bir gün işten çıkarıldığında ve cebinde sadece otobüs kartı kaldığında, hayatını değiştiren o karanlık kararın eşiğine geldi. Bir kadının yönlendirmesiyle, istemeden de olsa eskort bedenini paraya dönüştürmeye başladı. Başta kendinden nefret etti. Her gece bittiğinde aynada kendi gözlerine bakamıyordu.
Ama yine de Melis’in içinde bir parça umut vardı. Bir gün Çekmeköy escort iç taraflarında yürürken, belediyeye ait kadın destek merkezinin camında şu yazıyı gördü:
“Güvende hissetmek herkesin hakkı.”
O cümle, onun kalbine dokundu. Günlerce düşündü, sonra cesaretini toplayıp içeri girdi. İçeride onu yargılamayan, anlayan bir danışmanla tanıştı. Konuştu, ağladı, sustu, sonra tekrar konuştu. Aylardır ilk kez birinin onu dinlediğini hissetti.
Danışmanları sayesinde psikolojik destek almaya başladı. Aynı zamanda ücretsiz evli tekstil kursuna kaydoldu. Her gün bir şeyler dikti, öğrendi, elleriyle üretti. Bu süreç ona kendini tekrar hatırlattı. Bir yıl içinde küçük bir atölyede iş buldu.
Şimdi Melis hâlâ Çekmeköy escort yaşıyor ama başka bir dairede, kendi emeğiyle tuttuğu bir evde. Penceresi büyük, gün ışığı alan bir odası var. Sabahları kahve içip dışarıyı izliyor. Karanlık geçmişi tamamen silinmemiş olsa da artık onun esiri değil.
Bir yanıt yazın