Ben Zeynep. 21 yaşındayım. İstanbul’un Çekmeköy ilçesinde, tek başıma tuttuğum küçük bir evde yaşıyorum. Dışarıdan bakanlar için sıradan bir üniversite öğrencisiyim. Ama geceleri kim olduğumu, sabahları nasıl bir yükle uyandığımı kimse bilmiyor.
Marmara Üniversitesi’nde sosyoloji okuyorum. Bu şehirde okuyup geçinmek başlı başına bir mücadele. Hele ki ailenden maddi destek alamıyorsan. Ailem Amasya’da, küçük bir kasabada yaşıyor. Babam işsiz, annem evde hasta. “Kızım biz sana dua ederiz, ama para gönderemeyiz,” dediklerinde, onların da gücünün sınırını anlamıştım.
İlk başta Çekmeköy escort üç kızla ev paylaştım. Sonra herkes kendi yoluna gitti. Ben burada kaldım, çünkü başka gidecek yerim yoktu. Kira, fatura, okul harçları, kitaplar, yol parası… Bunların hepsi her ay sırtıma yığıldı. Önce kafelerde çalıştım, sonra gece vardiyasında markette. Ama ne kadar uğraşırsam uğraşayım, yetmedi.
Sonunda, çaresizliğin ne demek olduğunu öğrendim.
Bir gece, sosyal medya üzerinden biriyle tanıştım. Sohbet, yemek, kahve derken bana para teklif etti. Başta öfkelendim, sonra düşündüm: O parayla bir aylık kiramı ödeyebilirdim. Kabul ettim. Sonra bir başkası, bir başkası daha…
Milf Seven
Şimdi, geceleri başka biri oluyorum. Takma bir ad, sahte gülümsemeler, maskelenmiş bir benlik. Ama sabah olunca, göz altlarımı kapatıp çantamı alıyorum ve yeniden üniversiteye gidiyorum. Sınıfta kimse bilmiyor. Kimse sormuyor. Zaten kimse bilmesin istiyorum.
Çekmeköy’ün sokaklarında yürürken bazen kendimi dışarıdan izliyorum. Çekmeköy escort üzerimde mont, kulağımda müzik… Ama içimde derin bir sessizlik var. Bir yanda okul hayalleri, bir yanda bu ağır yük. İnsanlar kolay yargılıyor. “Tercih meselesi,” diyorlar. Ama bu bir tercih değil. Bu bir zorunluluk.
Ben kötü bir insan değilim. Ahlaksız da değilim. Sadece hayatta kalmaya çalışan bir gencim. Dolgun göğüslü Sadece okuyup bir gün kendi hayatımı kurmak isteyen bir kadınım. Bunu yaparken sisteme, düzene, insanlara en az zarar vererek ilerlemeye çalışıyorum. Ama bazen, kendime verdiğim zararı unutuyorum.
Yalnızım. Çok yalnızım. Ama güçlü olmak zorundayım. Çünkü pes edersem, her şey yıkılır. Kendimi sıfırdan inşa ettiğim bu hayatta, bana destek olacak kimse yok. O yüzden her sabah yeniden ayağa kalkıyorum. Her sabah Zeynep oluyorum.
Bir gün mezun olacağım. Belki buradan taşınacağım. Belki kimse geçmişimi bilmeyecek. Ama ben, kendimi unutmayacağım. Bu savaşı verdiğimi, dimdik durduğumu, geceleri ağlasam bile sabahları gülümseyebildiğimi unutmayacağım.
Ben Zeynep. 21 yaşındayım. Çekmeköy’de, hayatta kalmak için her gün yeniden savaşan, sessizce çırpınan bir kadınım. Yargılanmak değil, anlaşılmak istiyorum.
Bir yanıt yazın